Innego rodzaju autorytetem jest np.H. Mead dla H. Blumera niż, dajmy na to, dla T. Parsonsa. Inny jest autorytet Marksa dla marksistów niż np. dla Dallmayra, kiedy ten próbuje określić stanowisko socjologii fenomenologicznej wobec marksizmu.Socjologia współczesna jest tedy terenem współwystępowania obu‘wyróż- nionycłi przeze mnie typów autorytetu. Autorytety „klasyków” są czynnikiem jej jedności, autorytety „mistrzów” — zróżnicowania. Charakterystyczne wydaje się to, iż te drugie pojawiają się przede wszystkim w tych środowiskach, które wykazują skłonność do kwestionowania wartości socjologii jako jednolitej i w pełni ukształtowanej nauki (symboliczny interakcjonizm, fenomenologia itp.). W odróżnieniu od socjologii XIX w. autorytety mistrzów kreowane są nie tyle na zasadzie izolacji i niewiedzy o innych szkołach, ile na zasadzie świadomego wyboru takiego patrona, który wydaje się wolny od słabości tzw. nauki oficjalnej bądź też kierunków uznanych za dominujące.
